پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس ارتباط و صمیمت جنسی

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر پیش بینی رضایت زناشویی از روی دو عامل(صمیمیت جنسی و ارتباط) بود و بر ماهیت رابطه‌ی متعامل این دو متغیّر در این پیش بینی تأکید داشت و بدین منظور از فنون معادلات ساختاری بهره جست.        روش: در این مطالعه هم‌بستگی، نمونه‌ی پژوهش 266 نفر(125 مرد،141 زن) والدین دانش آموزان مدارس ابتدایی و راهنمایی شهر کرمانشاه در سال 1390 بودند، که به شیوه‌ی نمونه‌گیری خوشه ای انتخاب شدند. در این مطالعه از مقیاس سازگاری زناشویی(اسپاینر،1976) و پرسش‌نامه‌ی انریچ (اولسن و همکاران، 1987) استفاده شد.        یافته‏ ها: مدل معادلات ساختاری نشان داد هر دو عامل ارتباط و صمیمیت جنسی  به طور مستقیم و معناداری بر رضایت زناشویی اثر می گذارند. نتایج نشان داد عامل ارتباط با میانجیگری صمیمت جنسی به طور غیرمستقیم به طور معناداری با رضایت زناشویی رابطه داشت.        نتیجه ‏گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد مهارت‌های ارتباطی زوجین به طور مسقیم می‌تواند سبب خشنودی و رضایت زناشویی آنها شود، امّا بخشی از اثرگذاری آن از طریق صمیمیت جنسی توجیه می شود. مشاوران خانواده می توانند آموزش مهارت‌های ارتباطی و صمیمت جنسی را آماج مداخلات درمانی خویش قرار دهند.