پژوهشی بر توسعه یافتگی و نابرابری های آن در استان لرستان

       از جمله ویژگی‌های کشورهای جهان سوم تمرکز شدید و عدم تعادل در مناطق جغرافیایی است که از نتایج سیاست‌های رشد قطبی به شمار می­آید. در نتیجه این سیاست، تعداد محدودی از مناطق نقش کلیدی داشته و سایر مناطق به صورت حاشیه‌ای عمل می‌نمایند. برای ایجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهای مناسب و همگون، بحث برنامه‌ریزی منطقه‌ای مطرح شده و اولین گام در برنامه‌ریزی منطقه‌ای شناخت نابرابری‌های اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی نواحیِ مختلف می­باشد. هدف از تحقیق حاضر سنجش وضعیت توسعه یافتگی و نابرابری‌های آن در بین شهرستان‌های استان لرستان است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف توسعه‌ای و از سنخ تحقیقات توصیفی– تحلیلی است. به منظور گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه‌ای استفاده شده است. در راستای انجام تحقیق از 15 شاخص در قالب 4 متغیر بهداشتی، کشاورزی، آموزشی و جمعیت بهره گرفته شده است و تکنیک اصلی پژوهش شاخص ناموزون موریس بوده است. نتایج بدست آمده نشان دهنده­ی عدم توزیع هماهنگ امکانات و خدمات در شهرستان‌های این استان می­باشد. به شکلی که شهرستان‌های خرم­اباد و بروجرد از لحاظ برخورداری از جمیع امکانات و خدمات با امتیاز 92.83 و 48.42 نسبت به دیگر شهرستان‌های استان در رتبه­های نخست و شهرستان‌های پلدختر و کوهدشت با امتیاز 5.23 و 4.36 در رتبه­های آخر قرار دارند. امکانات محیطی و محورهای توسعه و محدوده­های صنعتی و شبکه­های زیربنایی عمده، نقش مؤثری در سطوح برخورداری شهرستان‌های استان دارد. در نهایت نیز با تأکید بر تقویت بخش­های حاشیه‌ای استان به ویژه محور غربی استان، پیشنهادهایی جهت کاهش عدم تعادل توسعه در این منطقه ارائه شده است.