پر ریختن رمزی جهان‌شمول از مثال اعلایی واحد در فرهنگ عرفانی ملل

رمزهای مشترک در ادبیات عرفانی اقوام مختلف جهان از موضوع‌هایی است که می‌توان در ادبیات عرفانی به آن پرداخت. دلیل این اشتراک چیزی جز وجود یک مثال اعلای واحد نمی‌تواند باشد، که هرجا رخ نموده، حتی در سنت‌های مختلف، چهره‌ای یکسان نشان داده است. یکی از این رمزها «پر ریختن» است که معانی گوناگون دارد، و دو معنی آن در ادبیات عرفانی بارزتر است؛ یکی، ترک قدرت و ساز و برگ دنیایی است، که شرطی است برای پذیرا شدن ارتباط با عالم الهی؛ دیگر، از دست دادن قدرت روحانی است و به دنبال آن، هبوط. علت تحقق دومین معنا را یکی کاهلی در امور معنوی، و دیگر، پرداختن به شهوات می‌توان دانست. در این زمینه می‌توان مصادیقی همسان در ادبیات عرفانی و حِکمی هندی، یونانی، عربی و فارسی یافت و آن را به‌منزله رمزی مشترک در ادبیات، دین و ورای دین، یعنی حقیقت واحدی که همه ادیان از آن سرچشمه می‌گیرند، معرفی کرد