پایش بیماری‌های نیوکاسل وآنفلوانزای مرغان بومی در دو اقلیم متفاوت استان اصفهان

پرورش مرغ‌بومی اشتغالزا، خوداتکا و تامین کننده بخشی از نیاز پروتیینی جوامع روستایی و شهری ایران است، به منظور پایش بیماری‌های نیوکاسل و آنفلوانزادرمرغان‌بومی، تعداد 900 قطعه جوجه‌بومی 50-45 روزه در60 خانوار روستایی ساکن در یک اقلیم گرم-خشک (شهرستان‌های برخوار و نجف‌آباد) و یک اقلیم سرد-مرطوب (شهرستان‌های خوانسار و سمیرم) استان اصفهان توزیع و به مدت یکسال بدون انجام واکسیناسیون نگهداری شدند، در هفته‌های 8، 20، 32، 44 و56 برای تعیین عیار آنتی‌بادی علیه بیماری‌های نیوکاسل وآنفلوانزای H9N2 به روش (Hemagglutination Inhibition (HI از ورید بالی 15% از پرندگان خون‌گیری شد؛ با تهیه سواب کلواکی و حلقی نیز سروتیپ‌های H5 و H7 ویروس آنفلوانزا به روش RT-PCR آزمایش شد، طبق نتایج میانگین یکساله عیار آنتی‌بادی علیه نیوکاسل در شهرستان‌های برخوار و نجف‌آباد به ترتیب 2/4 و 5/6 و در شهرستان‌های خوانسار و سمیرم به ترتیب معادل 4/5 و 8/5 بود. همچنین میانگین یکساله عیار آنتی‌بادی علیه آنفلوانزا در شهرستان‌های برخوار و نجف‌آباد به ترتیب 20/5  و 0/6 و در شهرستان‌های خوانسار و سمیرم به ترتیب 5/5 و 2/6 بود. در آزمایش ملکولی به روش RT-PCR تمام نمونه‌های سواب از نظر H5 و H7 منفی بود. بر اساس میانگین یکساله عیار‌ها و ضریب تغییرات آنها، میزان شیوع نیوکاسل و آنفلوانزا در مرغان بومی مستقر در اقلیم گرم و خشک بیشتر بود، همچنین میزان تلفات ناشی از عوامل عفونی و سایر عوامل به ترتیب حدود 9% و 11% بود. لذا با توجه به مقتضیات پرورش مرغ‌ بومی در مناطق روستایی، اعمال مدیریت بهداشتی منظم و برنامه پیشگیرانه تلفیقی در مرغان بومی توصیه می‌شود.