واکاوی سبک‌های یادگیری دانشجویان برای ارتقای آموزش معماری (مطالعۀ موردی: دانشجویان معماری دانشگاه ارومیه)

شناخت دانشجویان یکی از عوامل مهم و مؤثر بر آموزش در کارگاه‌های معماری است. نمی‌توان شاگرد معماری را بدون شناخت دقیق و بدون توجه به واکنش‌هایش به داده‌ها و خواسته‌ها، تحت یک برنامۀ منتظم و از پیش تعیین‌شده بار آورد. یکی از راه‌های این شناخت، توجه به سبک‌های یادگیری است که ترجیحات یادگیری و تفاوت‌های موجود میان افراد در روش‌های یادگیری را بیان می‌کند. هماهنگی سبک‌های تدریس مدرسان با سبک‌های یادگیری دانشجویان، منجر به تقویت انگیزۀ یادگیری و پیشرفت تحصیلی خواهد شد؛ ازاین‌رو با توجه به شمار روزافزون متقاضیان یادگیری در عرصه‌های متنوع علمی و مهارتی و ویژگی‌های متفاوت آنان در درک و پردازش محتویات یادگیری، نیاز عاجلی به بررسی شناخت خصوصیات یادگیرندگان در رشته‌های مختلف تحصیلی از جمله معماری احساس می‌شود. این مقاله با آسیب‌شناسی آموزش معماری در حوزۀ فرایند یادگیری، یکی از راه‌های رفع کاستی‌ها و نقایص مربوط را با توجه به سبک‌های یادگیری دانشجویان عنوان کرده است. روش تحقیق این پژوهش، از نوع توصیفی‌تحلیلی است که طبق آن، چگونگی توزیع دانشجویان معماری دانشگاه ارومیه در سبک‌های یادگیری بر اساس سیاهۀ سبک‌های یادگیری کُلب، بررسی و داده‌ها با استفاده از آزمون‌های متناسب آماری، تجزیه و تحلیل شده‌اند. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که سبک‌های یادگیری غالب کاربردی در دانشجویان معماری، به‌ترتیب جذب‌کننده و همگرا هستند. همچنین دانشجویان در نیمۀ ابتدایی تحصیل در رشتۀ معماری بیشتر از سبک جذب‌کننده و در نیمۀ انتهایی از سبک همگرا استفاده می‌کنند و ارتباط معنی‌داری بین سبک یادگیری و جنسیت وجود ندارد. با تحلیل و ارزیابی یافته‌ها، پیشنهادهایی در راستای سبک‌های مورد تقاضای رشته ارائه شده است؛ از جمله: انجام آزمون اختصاصی با پیش‌نیازهای هنری لازم قبل از ورود به این رشته، انجام آزمون سبک‌های یادگیری در مراحل اولیۀ تحصیلات دانشگاهی، انطباق برنامه‌های آموزشی با سبک‌های یادگیری دانشجویان در سال‌های اولیۀ تحصیلی برای ایجاد انگیزۀ ادامه‌تحصیل و آموزش متنوع به فراگیران در حین تحصیل. همچنین راهکارها و مصادیقی برای انطباق برنامه‌های تدریس با نیازهای دانشجویان معماری با هدف اثربخش‌تر کردن و ارتقای آموزش معماری ذکر شده است.