نمادپردازی های حماسی در غزل نئوکلاسیک (با تکیه بر غزلیات سیمین بهبهانی، حسین منزوی و محمدعلی بهمنی)

غزل نئوکلاسیک ـ که با ظهور شعر نو، در شعر کلاسیک ایران ایجاد شد ـ یکی از جریان­های شعری معاصر محسوب می­شود که تا امروز همچنان پویا و مورد توجّه است. هدف سرایندگان پیشگام آن، همگام ساختن قالب سنّتی غزل با اقتضائات روز بود. این جریان شعری از امکاناتی که شعر نو به شعر فارسی، در سطوح بیان، زبان و عناصر ادبی افزوده، بهره برده و خود نیز ابعادی نوین در غزل ایجاد کرده است؛ از آن جمله می­توان به تلفیق ادبیّات غنایی و حماسی در غزل نئوکلاسیک اشاره کرد که با بسیاری از تعاریف ارائه‌شده از انواع ادبی، مغایرت دارد و زمینه­ساز ایجاد جریان ادبی تازه­ای به نام غزل حماسی شده است. تلفیق ادبیّات غنایی و حماسی در غزل نئوکلاسیک به دو شیوة «بهره­گیری از نمادها و بن­مایه­های حماسی» و «ماهیت حماسی غزل نئوکلاسیک»، حاصل می­شود که در این پژوهش به تفصیل پیرامون آن سخن می­رود.