نقش کنایه در ارتباط‌های غیرکلامی تاریخ بیهقی

بیهقی به عنوان نویسنده‌ای هوشمند برای آفرینش تاریخی زنده از شگردهای گونه‌گونی ازجمله ارتباط غیرکلامی بهره برده است. وی برای طرح مؤثرتر معنا با ارتباط غیرکلامی به پیوند این شیوه با استفاده از دستمایه‌های بیانی از جمله کنایه پرداخته‌است. ارتباط غیرکلامی عبارت است از تمامی محرّک‌های غیرکلامی در یک محیط ارتباطی که هم به وسیله‌ی منبع (فرستنده) و هم استفاده‌ی آن از محیط به وجود می‌آید و دارای ارزش پیامی بالقوّه برای فرستنده و گیرنده است. این امر ممکن است عمدی یا غیرعمدی باشد و می‌تواند به دامنه‌ی وسیعی از پدیده‌ها اطلاق ‌شود که حوزه‌ی گسترده‌ای را در بر می‌گیرد؛ از بیان چهره‌ای و اشاره‌ی اندامی تا مُد و نماد‌های وضعیتی، از رقص و نمایش تا موسیقی و لال‌بازی. دراین مقاله پس از معرفی مؤلّفه‌های ارتباط غیرکلامی و اهمیت نقش کنایه در این ارتباط‌ها به استخراج و تحلیل آن‌ها پرداخته شد. دستاورد پژوهش ناظر براین است که از میان مؤلّفه‌ها‌ی مختلف، مؤلّفه‌ی اشاره و حرکت به دلیل حمایت و طرفداری از شخص مورد‌نظر، نفرت به علت تنزّل مقام، نشان دادن قدرت و اُبُهت و... بالاترین بسامد و مؤلّفه‌ی زمان به دلیل عجله و شتاب کم‌ترین بسامد را داشته است.