نقش مخارج تحقیق و توسعه بر رشد اقتصاد در ایران

نقش و جایگاه تحقیقات بر رشد اقتصادی در تمامی دیدگاه های اقتصادی از زمان آدام اسمیت تاکنون وجود داشته است. در حالی که کلاسیک ها مهمترین عامل را در رشد اقتصادی، پس انداز می دانند؛ نئو کلاسیک ها بر انباشت سرمایه به عنوان مهمترین منبع رشد اقتصادی تأکید می نمایند و تأثیر سرمایه های انسانی را نیز نادیده نمی انگارند ( دنسیون 1967). در تئوری های مطرح شده قبل از دهه 1980 تکنولوژی به عنوان عامل برونزا وارد مدل های رشد اقتصادی گردیده بود. با مطرح شدن تئوری های رشد اقتصادی درونزا در دهه 1980 سعی گردید دانش و تکنولوژی به عنوان متغیرهای درونزا وارد مدل های رشد اقتصادی گردید. در این گونه مدل ها تکنولوزی و دانش فنی یک کالای عمومی لحاظ نمی گردد، بلکه می تواند به عنوان یک کالای رقیب در نظر گرفته شده و دارای قیمت باشد. به این ترتیب به بنگاه های موجد تکنولوژی و دانش فنی می توانند با کنترل آن، قیمتی بیش از صفر برای آن در نظر گرفته و سود ببرند. به عبارت دیگر در مدل های رشد درونزا سود انحصاری محرک ابداع و اکتشاف است. در تحقیق حاضر به بررسی نقش و اثر مخارج تحقیقاتی بر رشد اقتصادی در ایران سال های 79-1349 در قالب مدل های رشد اقتصادی درونزای مبتنی بر R&D پرداخته شده است