نشانه شناسی تئاتر نو

برای بررسی کارکرد یک مجموعه نمی‌توان به شناخت پاره‌ای از عناصر ساختاری آن بسنده کرد. به همین دلیل است که شناخت پاره‌های پیکر تئاتر نو، یا عناصر ساختاری آن، نیز به تنهایی برای بررسی کارکرد کل مجموعة تئاتری میـــدان نمی‌دهند، از این‌رو آن را باید بر نظامی استوار کرد که ویژگی‌های تئاتر نو مبتنی بر آن انتظام یابد. از اینجاست که پاره‌ها را تنها با ساختار پیکـره‌ها می‌توان دریافت. در این مقاله با تحلیل ساختارگرایانه در‌بارة تئاتر نو می‌کوشیم تا به نتایجی برسیم که شاید بهتر باشد برای نیل به آن، نخست و با یاری گرفتن از تئاتر یونسکو، برخی از عناصر ساختاری تئاتر نو، یا تئاتر ریشخند را یک به یک بررسی کرده، سپس تفاوت پیکرة این تئاتر را با تئاتر سنتی مورد توجه قرار داده و تفاوتی را که همزمان نشان دهندة جوهرة تئاتر نو است، روشن می‌گردانیم. از مهم‌ترین این تفاوت‌ها همان زبان صحنه‌ای است که از آن جمله می‌توان به‌حرکات، نورپردازی‌ها، اصوات و ... اشاره کرد که اهمیتی ویژه می‌یابند تا از این طریق بر جنبة نمایشی اثر بیافزایند.