منِ راوی؛ بررسی حالت های گوناگون من مؤلف در انیمیشن، با تکیه بر نظریه ی تحلیل رفتار متقابل اریک برن

علاوه بر تعریف رایج از منِ راوی، تعریف دیگری نیز برای این مفهوم قابل تصور است: روایت اول شخص به مثابه ی هرآنچه از ضمیر مؤلف برمی آید، فارغ از زبان شناسه ای اثر. با این نگاه می توان هر اثری را «روایت اول شخص» و محصول «منِ » مؤلف اثر دانست. این مقاله بر آن است حالت های گوناگون منِ فیلم ساز انیمیشن را تفکیک کند و در این مسیر از نظریه های اریک برن و اصطلاحات تحلیل رفتار متقابل بهره می برد. پرسش نخست مقاله این است که مؤلف در هر مرحله از ساخت انیمیشن در کدام یک از «حالت های من» قرار دارد. برای پاسخ به این پرسش، فعالیت های تکنیکی و عمل خلاقه از یکدیگر تفکیک خواهند شد. پرسش دیگر مقاله این است که هنرمند برای ساخت اثر انیمیشن، از کدام یک از حالت های من خود استفاده می کند و تماشاگر را با چه زبانی مورد خطاب قرار می دهد. در بخش دیگر، با اشاره به نظریه های ژان پیاژه در روان شناسی رشد، میان ویژگی های ذهن و زبان کودک و وجه خلاقه ی پدیدآور انیمیشن نسبتی برقرار خواهد شد. در ادامه تلاش می شود سرشت متفاوت انیمیشن هایی که به دو جریان مهم تعلق دارند، یعنی انیمیشن های رایج داستان گو (با مخاطبان عام) و انیمیشن های گویای دنیای ذهنی شخص مؤلف، تبیین شود.