مقایسۀ اثربخشی انواع شیوه‌های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت‌های حرکتی بنیادی و انگیزش حرکتی کودکان

مقدمه : والدین ابتدایی‌ترین و در اکثر مواقع تعیین‌کننده‌ترین عامل انتخاب حرکتی کودک و موفقیت او می‌باشند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، مقایسۀ اثربخشی انواع شیوه‌های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت‌های حرکتی بنیادی و انگیزش‌حرکتی کودکان بود.  روش‌: جامعۀ آماری این پژوهش، شامل کلیۀ والدین و فرزندان پسر 4 الی 6 سالۀ آن‌ها در شهر خرم‌آباد بود که 240 نفر از آنان به‌روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل پرسش‌نامۀ شیوه‌های فرزندپروری بامریند، آزمون مهارت‌های حرکتی درشت اولریخ- ویرایش دوم، و پرسش‌نامۀ انگیزش‌حرکتی کودکان، بود. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون‌ تحلیل واریانس یک‌طرفه در سطح معناداری(0/05P<)، مورد تحلیل قرار گرفت.  یافته‌ها: نتایج نشان داد که شیوه‌های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت‌های حرکتی بنیادی (0/001P<)، و انگیزش‌حرکتی  (0/01P<)، فرزندان تأثیر معنی‌داری دارد و فرزندان والدین مقتدر و آسان‌گیر نسبت به فرزندان والدین مستبد از رشد مهارت‌های حرکتی بنیادی بهتری برخوردارند. همچنین، شیوۀ مقتدرانۀ والدین بیش از دو شیوۀ آسان‌گیرانه و مستبدانه و شیوۀ آسان‌گیرانه نیز بیش از شیوۀ مستبدانه، باعث افزایش انگیزش‌حرکتی فرزندان گردید. نتیجه‌گیری: آموزش شیوه‌های فرزندپروری برای والدین توصیه می‌شود تا با آگاهی و استفاده از شیوه‌های مناسب فرزندپروری (مانند سبک مقتدرانه)، بتوانند زمینۀ ارتقاء رشد مهارت‌های حرکتی و انگیزش‌حرکتی کودکان را فراهم کنند.