مقایسه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار پرستاران بخش های کودکان و بزرگسالان در بیمارستانهای منتخب شهر اصفهان 1395

مقدمه: تأثیر عوامل روانی- اجتماعی محیط کار بر روی جنبه ­های فردی و سازمانی کارکنان به خوبی شناخته شده است و عدم توجه به این عوامل می­تواند باعث بروز بیماری­های جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیت­های حرفه­ای و کاهش بهره­ وری در پرستاران ­شود. هدف از این پژوهش بررسی عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و مقایسه آن­ها در دو گروه پرستاران بخش­های کودکان و بخش­های بزرگسالان در بیمارستان­های منتخب شهر اصفهان در سال 1395 بود. روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- مقایسه­ای و جامعه آماری 210 نفر از پرستاران بخش­های کودکان و بخش­های بزرگسالان بیمارستان­های منتخب شهر اصفهان بودند. در این مطالعه نمونه­ گیری به روش تصادفی چندمرحله­ ای انجام شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه اطلاعات فردی و نسخه کوتاه پرسشنامه روانی- اجتماعی کپنهاگ بود. یافته­ها: یافته­ ها نشان داد میانگین نمره رضایت شغلی در پرستاران بخش­های بزرگسالان به طور معناداری بیشتر از پرستاران بخش­های کودکان بود (05/0 >P) اما میانگین نمره تعارض کار- خانواده در پرستاران بخش­های کودکان به طور معناداری بیشتر بود (0/05 >P). بین میانگین نمره کل عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و بعضی از مقیاس­های آن در پرستاران بخش­های بزرگسالان و پرستاران بخش­های کودکان تفاوت معناداری وجود داشت (0/05 P<). بین سن، سابقه کار، جنسیت، تأهل و وضعیت استخدام با عوامل روانی- اجتماعی محیط کار تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05< P). نتیجه­ گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سلامت روانی- اجتماعی پرستاران بخش­های کودکان در مقایسه با پرستاران بخش­های بزرگسالان در سطح پایین ­تری قرار دارد. استقبال از ایده ­های کاری جدید، استفاده از کار تیمی، مشارکت دادن پرستاران در امور بیمارستان، فراهم بودن فرصت­های آموزشی، وجود حمایت­های مدیریتی و غیره بر میزان فراوانی و شدت ابعاد فرسودگی و نارضایتی شغلی پرستاران و به خصوص پرستاران کودکان تأثیرگذار هستند.