مقایسه اثر دارویی آمانتادین و متیل فنیدیت در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور

مقدمه: هدف مطالعه حاضر بررسی بیشتر و تحت شرایط دو سوکور و کنترل شده‌ی، اثر بخشی آمانتادین در کودکان و نوجوانان با اختلال نقص توجه / اختلال بیش فعالی نسبت به متیل فنیدیت است. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی در طی 6 هفته بوده است. چهل نفر (28 پسر و 12 دختر) با اختلال تشخیص داده شده با معیار DSM-IV-TR جمعیت مورد مطالعه‌ی، این تحقیق را تشکیل داده‌اند. تمام افراد مورد مطالعه به طور تصادفی تحت درمان با استفاده از کپسول آمانتادین با دوز 150-100 میلی‌گرم در روز بسته به وزن (100 میلی‌گرم در روز برای< 30 کیلوگرم و 150 میلی‌گرم در روز برای >30 کیلوگرم) و یا متیل فنیدیت با دوز 30-20 میلی‌گرم در روز برای 6 هفته تحت کارآزمایی بالینی قرار گرفتند. ابزار اصلی اندازه‌گیری پیامد، مقیاس اندازه‌گیری اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی والد و معلم (ورژن چهارم) بود. (ADHD-RS-IV). یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین دو گروه، در نمرات والدین و معلمین وجود نداشت (1=df و 0/02=F و 0/86=P و 1=df و 0/01=F و 0/89=P). عوارض کاهش اشتها و بی‌قراری در گروه متیل فنیدیت به میزان بیشتری مشاهده شد. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که آمانتادین سبب بهبود قابل توجه علائم اختلال شده و به خوبی تحمل می‌شود و ممکن است در درمان کودکان مبتلا به اختلال مفید باشد. با این وجود، نتایج حاضر نمی‌تواند به عنوان اثبات کننده اثربخشی این دارو تلقی شود.