مقایسه‌ی چهار روش گردآوری آب باران برای کاشتن بلوط (Quercus brantii) در جنگل‌های نیمه‌خشک کوهمره سرخی استان فارس

این پژوهش برای تعیین مناسب‌ترین روش کاشت بلوط ایرانی (Quercus brantii Lindl var persica Zohary) در طرح‌های احیا و غنی‌سازی جنگل در منطقه‌ی چنارفاریاب کوهمره‌‌سرخی استان فارس در مدت سه سال ‌انجام شد. با هدف تاًمین رطوبت لازم برای رشد نهال‌های بلوط، چهار روش کاشت در قالب طرح آماری کرت‌های یک‌بار خردشده با عامل اصلی مبداء کاشت (بذر و نهال)، و روش‌های جمع‌آوری آب شامل روش چاله‌ی‌کاسه‌یی، جویچه، سکّو و چاله‌‌ی‌مستطیلی در چهار تکرار به‌همراه تیمار شاهد در عرصه بررسی شد. نتایج نشان داد که درصد زنده‌مانی نهال‌کاری و بذرکاری در سال‎های بررسی‌شده روند نزولی داشته است. بین روش‌های کاشت بذر و نهال تفاوت معنی‌دار آماری وجود نداشت. روش‌های کاشت در سطح یک درصد تفاوت آماری داشت، ولی اثرهای متقابل کاشت بذر و نهال، و روش‌های کاشت با هم تفاوت معنی‌داری نداشت. در کشت با بذر روش چاله‌ی‌کاسه‌یی، و پس از آن چاله‌ی مستطیلی و جویچه بیشترین درصد زنده‌مانی را نشان داد، و بیش‌ترین درصد زنده‌مانی در کاشت نهال در روش چاله‌ی مستطیلی، و پس از آن چاله‌ی‌کاسه‌یی و سکو بود. روش کاشت چاله‌ی‌کاسه‎‌یی و چاله‌ی مستطیلی مناسب‎ترین روش در حفظ آب دردست‌رس گیاه برای جنگل‎کاری بلوط است، روشی که عمدتاً صاحبان و پیمان‎کاران عرفی به‌کارمی‌برند.