مقایسه¬ی جاذب¬های معدنی زئولیت و بنتونیت با جاذب آلی مایکوزورب و جاذب آلی- معدنی بیوتکس از لحاظ توانایی جذب آفلاتوکسین B1

   مایکوتوکسین­ها متابولیت­های ثانویه­ی تولید شده توسط قارچ­ها، متعاقب آلوده شدن محصولات خوراکی هستند. یکی از مؤثرترین روش­ها برای مقابله با مسمومیت آفلاتوکسینی استفاده از جاذب­های سموم قارچی است. هدف این مطالعه مقایسه­ی جاذب­های مختلف شامل بنتونیت، زئولیت، جاذب تجاری آلی (مایکوزورب) و جاذب تجاری معدنی-آلی (بیوتکس) بر اساس توانایی آن­ها برای جذب آفلاتوکسین B1 می­باشد. برای این منظور برنج آلوده شده به  AFB1پس از تلقیح با سویه­ی قارچی آسپرژیلوس پارازیتیکوس PTTC 5286 تولید و مقادیر آفلاتوکسین تولید شده توسط روش  HPLCتعیین شد. آفلاتوکسین B1 با استفاده از کلروفرم از برنج استخراج شد. جاذب­ها به صورت جداگانه در سه نسبت مختلف سم به جاذب (1:1000، 1:5000 و 1:15000 وزنی/وزنی) با AFB1 مخلوط شده، نمونه­ها سانترفیوژ شدند و مایع شفاف رویی برای تعیین غلظت آفلاتوکسین B1 توسط کیت الایزا آنالیز شد. طرح مورد استفاده، طرح کاملأ تصادفی به روش فاکتوریل 3×4 بود. نتایج نشان داد، در نسبت سم به جاذب 1:15000، زئولیت، مایکوزورب و بیوتکس به ترتیب حدود 8/0، 81/0 و 83/0AFB1  را جذب کردند و بازده­ی جذب سم با کاهش مقادیر جاذب­ها کاهش یافت. بنتونیت بازده­ی جذب کمتری نشان داد (با مقدار حداکثر 38/0 در نسبت 1:15000). تفاوت معنی­داری بین سه نسبت مورد ارزیابی ونیز بین درصد جذب حاصله توسط بیوتکس و سایر جاذب­ها مشاهده شد (001/0P