مفهوم‌پردازی مدل بومی خط‌مشی‌گذاری مبتنی بر شواهد در آموزش عالی ایران

هدف پژوهش حاضر، مفهوم­پردازی مدل خط­مشی­گذاری مبتنی بر شواهد است که نوآوری آن در مقایسه با مطالعات پیشین، جامعیت، بومی بودن و اجرایی بودن آن است که همزمان به اغلب مولفه­های موثر در خط­مشی­گذاری مبتنی بر شواهد در آموزش عالی توجه نموده است. این پژوهش از لحاظ جهت­گیری در پی مفهوم­پردازی و با رویکرد کیفی و کدگذاری نظری است. به منظور گردآوری داده­ها از مصاحبه­های عمیق و از روش نظریه داده بنیاد استفاده شد. جامعه آماری، اعضای کمیسیون آموزش عالی مجلس، مدیران ارشد، خبرگان، و کارشناسان، روسا و مدیران دانشگاه­های جامع وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، و وزارت بهداشت، درمان، و آموزش پزشکی و خبرگان خط­مشی­گذاری آموزش عالی بودند که با روش نمونه­گیری گلوله برفی با ۲۰ نفر از افراد مصاحبه شد. جهت تحلیل داده­ها از فرایند کدگذاری استفاده شد و در نهایت، خلاصه­ای از نتایج نشان داد؛ تنوع گروه­های ذینفع و عدم وجود سازوکار موثر خط­مشی­گذاری برای یکپارچه­سازی، از شرایط علی، ناهنجارهای نهادینه فرهنگی و نگاه گزینشی خط­مشی­گذاران از شرایط مداخله­گر نظام آموزش عالی ایران است که از طریق ایجاد نظام پایش مبتنی بر شواهد در فرایند خط­مشی­گذاری در نظام آموزش عالی منجر به تبدیل ضعف­ها و تهدیدهای موجود به فرصت­های بالقوه می­شود.