معنای زندگی از منظر سید محمد‌حسین طباطبایی

اکثر کسانی که معنای زندگی را با رویکردی فلسفی بررسی کرده‌اند «معنا» را به معنای «هدف» گرفته‌اند. از آنجایی که خدای متعال و فعل او حق هستند و انسان، فعل خداست، لذا طباطبایی خدا را در آفرینش انسان هدفمند دانسته و ایجاد انسان را حکیمانه و نه از سر لعب و بازیگری می‌داند(= هدف بیرونی). انسان در ورود به عرصه زندگی از خود اختیاری نداشت، اما در ادامه دادن به زندگی(= زندگی کردن) مختار است؛ بنابراین، باید هدف خود را پیدا کند. از آنجایی که مرتبطات زندگی او یعنی همنوعان، طبیعت، عوالم دیگر و آینده او همه و همه تحت تدبیر و ربوبیت خداست، عاقلانه و نتیجه‌بخش آن است که او در انتخاب هدف زندگی به توصیه خدای متعال عمل کند که در این صورت همه مرتبطات پیش‌گفته، او را برای وصول به هدف، مساعدت می‌کنند و خود او نیز از زندگی خود احساس رضایت کرده و مبتهج و شادمان می‌شود؛ در غیر این صورت خود را در مقابل عزم و آهنگ کلی آفرینش قرار می‌دهد و به معیشت «ضنک» گرفتار می‌آید و اجزاء و ابعاض هستی را به جنگ با خود می‌کشاند و نهایتاً سرشکسته و منکوب می‌شود. مطلوب نهایی انسان در زندگی باید رسیدن به حیات حقیقی و طیبه باشد، هدفی که انبیای  الاهی ما را به آن فرا خوانده‌اند.