مطالعه اثر خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن بر مکانیک فرود و عملکرد اندام تحتانی

مقدمه و اهداف هدف از مطالعه حاضر، پرداختن به مسئله خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن و نقش احتمالی آن در تغییر مکانیک فرود و عملکرد اندام تحتانی بود. مواد و روش­ ها در مطالعه نیمه­ تجربی حاضر، 18 دانشجوی ورزشکار دختر از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه رازی، به روش نمونه­ گیری تصادفی انتخاب شدند. جهت ارزیابی عملکرد اندام تحتانی در پیش ­آزمون و پس ­آزمون, چندین تست استفاده شد. از تست Y برای سنجش تعادل پویا، تست مربع و جهش جانبی برای ارزیابی عملکرد، دامنه دورسی فلکشن مچ پا و جهت ارزیابی مکانیک فرود از پرسش­نامه سیستم نمره­دهی خطای فرود و نرم­افزار کاینوا و اتوکد استفاده گردید. بعد از انجام پیش­آزمون­ها، پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن اعمال و به دنبال آن پس­آزمون به عمل آمد. از آزمون­های آماری K-S، Leven و جهت مقایسه ­میانگین­ها از آزمون آماری t-زوجی در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. یافته­ ها یافته­ های حاصل از مطالعه حاضر نشان داد پس از اعمال پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن، نمرات خطای فرود (001/0P=)، دامنه دورسی فلکشن مچ پا در تحمل وزن (002/0P=)، تعادل پویا (02/0P=) و فلکشن زانو در لحظه فرود (03/0P=) دچار افت می­ شود. نتیجه­ گیری با توجه به افت عملکرد اندام تحتانی و تغییر مکانیک فرود به دنبال خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن، می­توان اذعان نمود که احتمالاً خستگی ناحیه مرکزی که در حین رقابت­ های ورزشی رخ می­دهد، می­تواند زمینه بروز آسیب ­های اندام تحتانی را فراهم آورد؛ بنابراین اعمال پروتکل­ های تقویت ناحیه­ ی مرکزی می­تواند زمینه­ی پیشگیری از آسیب­ های اندام تحتانی باشد.