مطالعه آلودگی به انگل‌های گرگارین در میگو‌‌های وحشی سرتیز (Parapenaeopsis stylifera) و پرورشی وانامی (Litopenaeus vannamei) استان خوزستان

‌انگل‌های میگو یکی از عوامل مهم بروز بیماری و مرگ و میر در شرایط طبیعی و پرورشی است. یکی از متداول ترین پروتوزوآهای انگلی در میگو، گرگارین‌ها (Gregarines)‌ می‌باشند. مطالعه حاضر دراستان خوزستـان و جهت تعیین میزان شیوع و شدت آلودگی به انگل‌های گرگارین در میگوی سرتیز که گونه بومی خلیج فارس است و میگوی وانامی که درحال حاضر گونه غالب پرورشی درکشور است، انجام شد. نمونه‌ها به طور کاملاً تصادفی از خلیج فارس و مزارع پرورش میگوی مجتمع چوئبده آبادان تهیه، به آزمایشگاه ارسال و به روش تهیه گسترش مرطوب از دستگاه گوارش بررسی گردید. در این مطالعه در میگوی وانامی انگلی مشاهده نشد درحالیکه میزان آلودگی میگوی سرتیز 5/32 درصد محاسبه گردید که جنس‌های انگل جدا شده عبارت بود از:‌ ‌نماتوپسیس، روتاندولا، هلیوسپورا و دیگر جنس‌های ناشناخته گرگارین ها.در این میان بالاترین فراوانی مربوط به جنس نماتوپسیس بود(55/9درصد.) براساس اطلاعات منتشر شده، این نخستین گزارش ازاین سه جنس انگل در میگوی سرتیز است. به علاوه در خصوص ارتباط میان جنسیت و طول کلی بدن میگوها با میزان آلودگی می‌توان بیان کرد که میزان آلودگی میگوهای بزرگتر، بیشتر از میگوهای کوچکتر بود اما تفاوت معنی داری از لحاظ آلودگی بین دو جنس نر و ماده مشاهده نشد.