مدیریت منابع آب با رویکردی طبیعت گرایانه (مطالعه موردی حوضه آبی ایجرود)

منابع آب مهم ترین منبع و پتانسیل هر محیطی شناخته می شود. هیچ ناحیه ای از سطح زمین نیست که تمامی منابع را در درون خود داشته باشد و لازم است بعضی از منابع را از خارج منطقه وارد کند. از این رو در هر منطقه ای با توجه به مقدار بارش و منابع آب قابل استحصال، باید به گونه ای برنامه ریزی شود که حداکثر استفاده از منابع آب را به همراه داشته باشد. برای نیل به چنین هدفی روش های متفاوتی ارائه شده است، ولی روشی که با طبیعت هر ناحیه ای انطباق بیشتری داشته باشد، مطلوب تر است. سطح زمین به عنوان یک اینترفیس بین عوامل اقلیمی با کره زمین، در طی زمان، فرم هایی به خود گرفته که این فرم ها بیان کننده عکس العمل منطقی طبیعت در برابر عوامل اقلیمی است. یکی از عوامل اقلیمی، بارش است و یکی از فرم های ناشی از آن، شبکه های آبراهه ای است. شبکه آبراهه ای هر منطقه ای انعکاسی از وضعیت بارش، نفوذ، تبخیر و رواناب آن ناحیه است. به همین منظور با بررسی وضعیت شبکه آبراهه ای منطقه می توان از عکس العمل محیط در برابر شرایط تأثیر گذار بر رواناب مطلع گردید. از جمله خصوصیات شبکه آبراهه ای می توان به تراکم، الگو، وضعیت رده بندی شبکه آبراهه ای و... اشاره کرد که در این مقاله با استفاده از وضعیت رتبه بندی آبراهه ها و تفاوت آن ها در دو طرف رودخانه می خواهیم به تفاوت عکس العمل محیط در برابر بارش پی ببریم. نتایج اولیه گویای این است که دامنه های نسار، هم تراکم آبراهه ای کمتری دارند و هم رودخانه ها در رتبه های پایین به رودخانه اصلی می ریزند.