مدیریت زیست‌محیطی خودروهای فرسوده

خودروهای فرسوده به علت روش موجود تصفیه و وجود خودروهای متروک در طبیعت، آثار زیست‌محیطی جدی را به همراه دارند. حجم زیاد خودروهای فرسوده و خطرات زیست‌محیطی آنها، موجب تشویق برای جست‌وجوی راه حلی جهت داشتن یک سیاست مؤثر زیست‌محیطی در زمینه کنترل آثار زیست‌محیطی خودروهای فرسوده شده‌است. این تحقیق به بررسی عوامل تعیین‌کننده در توسعه مؤثر و کارآمد سیاست خودروهای فرسوده می‌پردازد. شش کشور در این زمینه مطالعه شده‌اند. تمرکز اصلی بر قسمت‌هایی نظیر قانونگذاری، استفاده از ابزارهای گوناگون اجرای سیاست پایدار مواد زاید و سازوکار‌های مالی و مانند آن، است. این تحقیق چندین عامل که بر موفقیت و یا عدم موفقیت سیستم‌های خودروهای فرسوده تأثیر می‌گذارند را مورد بحث و بررسی قرار داده‌است. طرح خروج خودروهای فرسوده از ناوگان حمل و نقل در سال 2000 در ایران مطرح شد. در ایران دو نوع سیستم تصفیه وجود دارد. در سیستم شمارة 1، آخرین مالک، خودروی فرسوده را به مراکز مجاز می‌برد و خودروی فرسوده از رده خارج می‌شود. مواد قابل استفادة مجدد و بازیافت، فروخته شده و مواد باقیمانده دفن می‌شوند. در هیچ یک از قسمت‌های این سیستم ملاحظات زیست‌محیطی رعایت نمی‌شود. در سیستم شمارة 2، آخرین مالک، خودروی خود را به تولیدکنندگان واگذار می‌کند و به ازای آن5/1 میلیون تومان و یک خودروی جدید دریافت می‌کند. در سیستم شمارة 2 خودروهای فرسوده فقط جمع‌آوری شده و وارد مرحله تصفیه نمی‌شوند. بحث و بررسی عوامل تعیین‌کنندة مذکور به درک بهتر از خودروهای فرسوده و آثار زیست‌محیطی آنها جهت ایجاد مدیریت پایدار این زایدات کمک می‌کند. در نهایت با توجه به عوامل مورد بحث، سیستمی برای خودروهای فرسوده ایران ارائه شده است.