مدل نظری قرارداد بیع متقابل انرژی

برخی از پروژه‌های سرمایه‌گذاری، جز پروژه‌های ملی کشور محسوب می‌شوند که قاعدتاً نقش بسیار شگرفی در رشد اقتصادی کشور خواهند داشت. تامین مالی این پروژه‌ها به مبالغ بالای سرمایه‌گذاری نیاز دارد و در مراحل اولیه با ریسک بالایی نیز مواجه هستند، چون تاسیسات و ماشین‌آلاتی نیاز دارند که قاعدتاً در پروژه‌های دیگر قابل استفاده نیست و ساخت و بهره‌برداری از آنها نیاز به صرف مبالغ بسیار زیادی دارد، دستیابی به این ماشین‌آلات، نیازمند تکنولوژی بالایی است که کسب این دانش فنی نیز بسیار هزینه‌بر است. مهمترین نوع از پروژه‌های ملی که سرمایه‌گذاری در آنها آثار شگرفی بر رشد اقتصادی کشور خواهد داشت، پروژه‌های حیطه نفت و گاز است. سرمایه‌گذاری در این پروژه‌ها در گام اول بسیار هزینه‌بر است ولی در بلندمدت بازده بسیار بالایی را برای کشور به همراه خواهد داشت. لذا مهمترین نکته برای بهره‌برداری سریع از این ذخایر جذب منابع مالی است. در ایران برای تامین مالی پروژه‌های استخراج و بهره‌برداری از ذخایر فراساحلی اکثراً از نوع قراردادهای خدماتی بیع‌متقابل استفاده می‌شود. انعقاد قرارداد میان کشور دارنده مخزن و شرکت سرمایه‌گذار برای دو طرف قرارداد منافعی را به همراه دارد. لذا مقدار بهینه استخراج به‌گونه‌ای تعیین می‌شود که مطلوبیت دو طرف را حداکثر سازد. در این مطالعه به دنبال معرفی انواع روش‌های تامین مالی پروژه‌های بخش انرژی و به خصوص پروژه بهره‌برداری از مخزن پارس جنوبی هستیم و در ادامه به نظریه‌پردازی پیرامون مدلسازی تابع مطلوبیت دو طرف قرارداد و نحوه دستیابی به میزان بهینه استخراج خواهیم پرداخت.