محدودیت‌های گفتمان اعتدال‌گرایی در ایجاد صلح منطقه‌ای (با تاکید بر روابط ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس)

با شروع به کار دولت یازدهم، اعتدال‌گرایی به گفتمان غالب در عرصه سیاست خارجی ایران تبدیل گردید. سؤال پژوهش حاضر بر این مبنا قرار گرفته است که گفتمان اعتدال‌گرایی به چه معناست؟ و این گفتمان در بهبود مناسبات ایران با شورای همکاری خلیج فارس و متعاقبا برقراری صلح و ثبات در خاورمیانه و ایجاد منطقه عاری از خشونت با چه موانع و محدودیت‌هایی مواجه می‌باشد؟ این پژوهش با بهره‌گیری از روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع دست اول و ثانویه، گفتمان اعتدال‌گرایی را تلفیقی از آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی تعریف می‌کند که توازن و تعادل بین آنها دال مرکزی این خرده گفتمان را تشکیل می‌دهد. پژوهش حاضر همچنین با ترکیب رهیافت نظری سازه‌انگاری و «مجموعۀ امنیتی منطق‌های» استدال می‌کند که در حال حاضر، تحت ژئوپلتیک جدید خاورمیانه، نخبگان سیاسی ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس یکدیگر را به عنوان «دیگری» در نظر گرفته که برآیند آن شکل‌گیری برداشت‌ها و ادراکات متفاوت از مقوله امنیت در منطقه می‌باشد. چنین برداشت‌هایی منجر به «معضل امنیتی» شده و در نهایت، دولت‌های مذکور را به سمت اتخاذ رهیافت‌های متعارض جهت تأمین صلح و ثبات منطق‌های رهنمون ساخته است. پیامدهای چنین رویکردی تاکنون، با توجه به بهم پیوستگی امنیت کشورهای منطقه، تشدید تنش‌ها، رقابت‌ها، خصومت‌ها و در آخر افزایش خشونت‌ها و واگرایی بین این کشورها بوده است.