لیزر درمانی در پیشگیری از موکوزیت دهانی ناشی از شیمی درمانی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده

زمینه و هدف: در این مطالعه سعی شده است که در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، اثربخشی لیزر کم توان را در پیشگیری از موکوزیت دهانی ناشی از شیمی درمانی مورد ارزیابی قرار گیرد.روش بررسی: بیمارانی که بدلیل بدخیمی های خونی تحت شیمی درمانی قرار می گرفتند بطور تصادفی به دو گروه لیزر و پلاسبو تقسیم شدند. در گروه لیزر، بیماران 24 ساعت قبل از شروع شیمی درمانی تحت درمان با لیزر کم توان 630 نانومتر با توان 30 میلی وات و دوز 5 ژول بر سانتیمتر مربع قرار گرفتند که تابش بصورت روزانه تا روز پنجم ادامه یافت. در گروه پلاسبو بیماران تحت درمان با لیزر خاموش قرار گرفتند. بیماران از نظر بروز، شدت و طول مدت بهبودی موکوزیت دهانی، خشکی دهان و نیاز به استفاده از مسکن تا 30 روز پس از درمان ارزیابی شدند. کیفیت زندگی بیماران با استفاده از پرسشنامه EORTC QLQ-C30 قبل و یکماه پس از شیمی درمانی مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: اگرچه بروز موکوزیت دهانی در گروه لیزر (31%) در مقابل گروه پلاسبو (41%) کاهش داشت ولی از لحاظ آماری معنی دار نبود (p=0.5). مدت زمان بهبودی موکوزیت دهانی در گروه لیزر در مقایسه با گروه پلاسبو کاهش معنی داری داشت (p=0.03). بروز خشکی دهان و شدت آن نیز در گروه لیزر کمتر از گروه پلاسبو بود (به ترتیب p=0.05 و p=0.007). هیچگونه تغییر معنی داری در دو گروه در زیر گروههای مختلف از نظر کیفیت زندگی شامل امتیازهای عملکردی و شکایات بیمار قبل و پس از شیمی درمانی بدست نیامد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از اثرات مثبت لیزر درمانی در بروز موکوزیت دهانی و خشکی دهان ناشی از شیمی درمانی است. هر چند که این اثرات در طول مدت بهبودی موکوزیت دهانی و شدت خشکی دهان قابل ملاحظه تر بود و اثر مخربی بر کیفیت زندگی بیماران نداشت.