قدرت تشخیصی رادیوگرافی های معمولی و دیجیتال سابترکشن در شناسایی ضایعات پری اپیکال

سابقه و هدف: ضایعه ناحیه پری اپیکال دندان یک مساله بالینی است که اغلب در کشف و تشخیص آن مشکلاتی وجود دارد. با توجه به اینکه تشخیص ضایعه پری اپیکال بر اساس مشاهده ناحیه رادیولوسنسی در ناحیه پری اپیکال دندان می باشد، بنابراین در تشخیص ضایعه پری اپیکال، بررسی رادیوگرافی از اهمیت بسیاری برخوردار است. هدف از این مطالعه، تعیین ارزش تشخیصی رادیوگرافی معمولی و رادیوگرافی دیجیتال سابترکشن در تشخیص ضایعات پری اپیکال دندان در شرایط invitro بود.موارد و روشها: در این مطالعه تشخیصی، 15 عدد دندان فاقد ضایعه پری اپیکال از 7 نمونه مندیبل انسانی تهیه شدند. پس از برداشتن کورتکس باکال، ضایعه پری اپیکال، در اطراف آپکس هر دندان ایجاد شد. از هر نمونه در 4 مرحله، قبل از ایجاد ضایعه و بعد از ایجاد ضایعه در استخوان اسفنجی با استفاده از فرزهای شماره 2 و 6 و 10 رادیوگرافی معمولی و دیجیتال تهیه شد. سپس هر یک از تصاویر دیجیتال تهیه شده در مرحله دوم و سوم و چهارم از رادیوگرافی اولیه، سابترکت شدند. میزان توافق بین دو روش توسط شاخص کاپا سنجیده شد.یافته ها: متوسط حساسیت مشاهده گرها در رادیوگرافی معمولی در ضایعات ایجاد شده با فرز شماره10, 6, 2 به ترتیب %54.7, %34.5 و %92.9 بود که با رادیوگرافی دیجیتال سابترکشن به %95.2, %71.4 و %100 افزایش پیدا کرد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تکنیک دیجیتال سابترکشن به طور محسوسی حساسیت تشخیصی را در ضایعات پری اپیکال کم عمق و متوسط افزایش می دهد و علاوه بر این با افزایش پایایی مشاهده گر نیز همراه است.