فرآیندهای واجی همخوانی در گویش فریمانی بر پایۀ واجشناسی خودواحد

در واج‌شناسی خودواحد که اوّلین بار توسط گلدسمیت به‌صورت یک حوزۀ مستقل در واج‌شناسی زایشی مطرح شد، بازنمایی واجی در لایه‌های متفاوت صورت می‌گیرد.‌ در این رویکرد، هر مشخّصه یا گروهی از مشخّصه‌ها که در یک زبان، یک نقش واجی ایفا کند، در یک لایۀ مستقل قرار می‌گیرد. «مشخّصه‌ها» در واج‌شناسی خودواحد، استقلال و موجودیت خاصّ خود را دارند. هدف از نگارش مقالۀ حاضر، معرفی، تحلیل و توصیف فرآیندهای واجی همخوانی در گویش فریمانی بر مبنای رویکرد واجشناسی خود واحد است. نگارنده درصدد است تا میزان کارایی این رویکرد را در بررسی و توجیه فرآیندهای واجی همخوانی موجود در این گویش محک زند. بدین‌منظور، فرآیندهای همگونی، حذف، خنثی‌شدگی، کشش جبرانی، تضعیف و تقویت  مورد مطالعه واقع شدند. یافته‌های این پژوهش حاکی از این است که رویکرد غیرخطی برای تبیین و بازنمایی فرایندهای همگونی، حذف و کشش جبرانی در این گویش از کفایت توضیحی لازم برخوردار است درحالی­که تبیین دقیق فرآیندهای تضعیف، تقویت و خنثی‌شدگی براساس این رویکرد چالش‌برانگیز است. گویش فریمانی، واج‌شناسی خودواحد، تضعیف، تقویت، خنثی‌شدگی.