عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری به عنوان یک قرارگاه رفتاری کارآمد

محیط زندگی با تعریف روشن عرصه‌های فردی و جمعی و ایجاد سلسله‌مراتب فضایی سامان می‌یابد و عرصه‌های تعریف‌شده‌ احساس تعلق افراد به محیط را افزایش می‌دهد. محیط‌های آموزشی ازجمله محیط آموزش معماری نیز به چنین عرصه‌هایی نیاز دارند. این مقاله، عرصه‌کار‌‌فردی در کارگاه طراحی معماری را به‌عنوان مکملی برای عرصه‌کارجمعی و عاملی تأثیرگذار بر کیفیت محیط آموزش مطرح می‌کند. هدف این پژوهش کیفی، معرفی عرصه‌کارفردی‌ به‌عنوان قرارگاه رفتاری کارآمد در کارگاه طراحی معماری است. روش تحقیق، تحلیلی- توصیفی است و رویه عملی آن استفاده از منابع کتابخانه‌ای و بررسی12 دانشکده معماری در10 کشور جهان به‌صورت مشاهده و مصاحبه است. به‌منظور برخورد با طیفی وسیع، نمونه‌ها از نقاط مختلف جهان انتخاب‌ و برای فراهم‌شدن امکان مقایسه، اطلاعات جمع‌آوری شده در قالب جداولی با ساختار یکسان تنظیم‌شده‌ است. در راستای پژوهش، لزوم وجود عرصه‌کارفردی در کارگاه از دو جهت-آموزش معماری و علوم رفتاری- بررسی‌شده است؛ نمونه‌های موردی نیز بر اساس شاخصه‌های شکل‌گیری عرصه‌کارفردی به‌عنوان یک قرارگاه رفتاری مورد بررسی قرارگرفته‌اند. نتایج نشان می‌دهد تعریف عرصه‌کارفردی بنا به نیاز واقعی دانشجویان صورت گرفته و تأثیر مثبتی بر یادگیری و افزایش حس تعلق آن‌ها به محیط آموزشی می‌گذارد. با توجه به سیاست‌های آموزشی و قابلیت‌های فضایی، این عرصه، قلمروهایی با طیفی از مرزهای فیزیکی تا مرزهای روانی را در برمی‌گیرد. درپایان می‌توان گفت، تعریف عرصه‌کارفردی با مرزهایی روشن، در عین انعطاف‌پذیری و حفظ ارتباط آن با عرصه‌کارجمعی، این قلمرو را به فضایی کارآمد بدل خواهد کرد.