طراحی مدل ساختاری ارتباط مدیریت استعداد با توانمندسازی کارکنان و اثربخشی سازمانی ادارات ورزش و جوانان استان تهران

هدف: هدف از این تحقیق تعیین ارتباط مدیریت استعداد با توانمندسازی کارکنان و اثربخشی سازمانی ادارات ورزش و جوانان استان تهران بود. روش‌شناسی: این تحقیق با روش تحقیق توصیفی- پیمایشی و به‌صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان تهران به تعداد 450 نفر بود که 180 نفر از آن‌ها بر اساس فرمول نمونه‌گیری کوکران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه مدیریت استعداد آرمسترانگ(2006)، پرسشنامه توانمندسازی اسپریتزر و همکاران(1997) و پرسشنامه اثربخشی سازمانی حمیدی(1382) استفاده شد. از آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری با تأکید بر نرم‌افزار LISREL/8.2 برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مدیریت استعداد با ضریب مسیر(85/0PC=) بر توانمندسازی کارکنان و با ضریب مسیر(39/0PC=) بر اثربخشی سازمانی اثر گذار است. همچنین توانمندسازی کارکنان با ضریب مسیر(69/0PC=) بر اثربخشی سازمانی اثر گذار است. نتیجه‌گیری: جذب و حفظ کارکنان هم‌راستا باهدف‌های سازمانی در ادارات ورزشی می‌تواند به توانمندی کارکنان کمک کرده و درنتیجه توانمندی کارکنان نیز اثربخشی سازمانی را افزایش خواهد داد.