صورتبندی جاودانگی در خوانش اسطوره‌ای ادبیات

زمان و مرگ، ناگزیر آدمی است از آن روی جستجوی اکسیری که انسان را بر زمان چیرگی دهد، از دغدغه‌­های دیرسال او بوده‌­است. اسطوره، رویارویی انسان را با زمان در قلمرو طبیعت فراهم می­‌آورد، پس آدمی به شکل‌­های گوناگون می­‌کوشد پادزهر زمان را از طبیعت بگیرد و بر آن می­‌شود که این اکسیر را از درخت بستاند، یا خود با درخت درآمیزد و یکی شود. گیاه در کارکرد جاودانگی­‌بخشی خود، زمان طبیعی (تاریخی) را به قلمرو زمان اسطوره­ای منتقل می‌­سازد. این رویداد گونه‌­ای بازی است که در آن، انسان ـ گیاه به گیاه ـ زبان بدل می­‌شود و گیاه جاودانگی‌­بخش، در «زبان» تجلی می­‌یابد.در این نوشتار نسبت انسان ـ گیاه، گیاه ـ جاودانگی، انسان ـ زبان، زبان ـ بازی، زمان ـ بازی از منظر اسطوره­ای، طرح، بحث و تحلیل می­‌شود. روش کار، تحلیل محتوای کیفی با رویکرد توصیفی و تحلیلی است. این پژوهش گوشه‌چشمی نیز به داستان «ساداکو و هزار درنای کاغذی» از الینور کوئر دارد که برای توضیح مباحث به آن اشاره شده‌­است. با استحاله­‌ی آدمی و هستی به کلمه در قلمرو اسطوره و رهایی از زمان تاریخی، جاودانگی در زبان یا به تعبیر دیگر ادبیات روی می­‌نماید؛ بنابراین اکسیر جاودانگی‌­بخش، ادبیات است.