شیوع ضعف تقارب در جمعیت دانشجویی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران

هدف: ضعف تقارب یکی از اختلالات مهم دید دو چشمی است. با توجه به در دسترس نبودن گزارشی از شیوع اختلال ضعف تقارب در بین مطالعات داخلی، هدف از این مطالعه بررسی شیوع این اختلال در میان دانشجویان سنین 18 تا 30 سال دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد. روش بررسی: تعداد160نفر از دانشجویان دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران با دامنه سنی 18 تا 30 سال(2/8±21/7) از لحاظ ابتلا به ضعف تقارب ارزیابی شدند. معیارهای ورود (نداشتن عینک و یا استفاده از عینک و لنز تماسی خود حداقل به مدت یک ماه، حدت بینایی 20/30 یا بهتر در هر چشم با یا بدون تصحیح عیب انکساری، عیوب انکساری اسفریک تصحیح نشده بین 0/5- تا 1+ دیوپتر، آستیگماتیسم در هر چشم کمتر از 1 دیوپتر، آنیزومتروپی کمتر از 1 دیوپتر و عدم وجود انحراف آشکار). افراد با دارا بودن شرایطی شامل نقطه ی نزدیک تقارب10 سانتی متر و دورتر، اگزوفوریای نزدیک حداقل 4 پریزم بیشتر نسبت به دور، دامنه ی فیوژنی مثبت ناکافی در نزدیک طبق معیار شرد(Sheard)، دامنه تطابقی تک چشمی نرمال با توجه به فرمول هافشتتر(Hofstetter) به عنوان مبتلایان به ضعف تقارب در نظر گرفته  شدند. سپس بر اساس داده های به دست آمده شیوع ضعف تقارب محاسبه گردید. یافته ها: 10 درصد از افراد بدون در نظر گرفتن دامنه تطابقی، اختلال ضعف تقارب را نشان دادند. از بین آنها 25 درصد دامنه تطابق کمتر از حد نرمال داشتند. در واقع 7/5 درصد افراد مبتلا به ضعف تقارب و 2/5 درصد مبتلا به ضعف تقارب کاذب بودند. نتیجه گیری: مطالعه ی حاضر نشان دهنده ی شیوع قابل توجه ضعف تقارب در میان دانشجویان است، که با توجه به علائم آزاردهنده ی آن به هنگام فعالیت هایی نظیر مطالعه و کار با کامپیوتر و نیز نیاز اجتناب ناپذیر دانشجویان به این فعالیت ها، غربالگری و درمان جهت این اختلال ضروری به نظر می رسد.