شناسایی نیازهای آموزشی کارکنان مرکز فوریت‌ها و پرستاران اورژانس مراکزآموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: برنامه‌های آموزشی به منظور تأمین نیازهای آموزشی یادگیرندگان طراحی می‌شوند؛ لذا شناسایی نیاز اولین گام در برنامه‌ریزی آموزشی است و موجب افزایش مشارکت یادگیرندگان در طراحی برنامه‌های آموزشی و ارتقای سطح کیفی برنامه‌ها می‌گردد. لذا هدف از این مطالعه توصیف نیازهای آموزشی کارکنان مرکز فوریت‌های شهر اصفهان و پرستاران اورژانس مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1391 بود. روش‌ها: در این مطالعه پیمایشی مقطعی جامعه آماری کلیه پرستاران اورژانس مراکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و کارکنان مرکز فوریت شهر اصفهان بودند. روش نمونه‌گیری به صورت سرشماری بود و مجموعاً 310 نفر وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پس از تأیید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها در این پژوهش با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین و انحراف معیار متغیرهای سن افراد شرکت‌کننده، سابقه کار آنها و نیز سابقه کار در بخش اورژانس مرکز درمانی یا مرکز فوریت‌های پزشکی به ترتیب 1/7±3/33، 4/7±76/9 و 63/4±24/5 بود. میانگین و انحراف معیار ابعاد پنج‌گانه نیازهای آموزشی شامل مدیریت، ارتباطات، مهارت‌های ارزیابی، تجهیزات و مهارت‌های عملیاتی به ترتیب برابر با 1/2±28/5 (از مجموع 10 نمره) ، 2/2±1/6 (از مجموع 10 نمره) ، 3±1/8 (از مجموع 15 نمره) ، 3/1±6/2 (از مجموع 5 نمره) و 8/19±2/63 (از مجموع 75 نمره) بود. نتیجه‌گیری: لازم است نیازهای آموزشی کارکنان مراکز اورژانس و فوریت‌های پزشکی در پنج بخش اصلی شامل مدیریت، ارتباطات، مهارت‌های ارزیابی، تجهیزات و مهارت‌های عملیاتی مورد توجه قرار گیرد. مطالعات آتی با استفاده از روش‌های مختلف کیفی و کمی جهت بررسی بیش‌تر هر یک از ابعاد نیازهای آموزشی پیشنهاد می‌گردد.