شناسایی موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار لیگ برتر استان خوزستان

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار لیگ برتر استان خوزستان بود. با توجه به فقدان ابزار مناسب جهت بررسی موانع، ابتدا اقدام به طراحی و اعتباریابی پرسش‌نامه ‌در سه بخش گردید. در بخش اول پس از مطالعۀ پیشینۀ پژوهش، مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با زنان ورزشکار صورت گرفت‌ که بدین‌ترتیب پرسش‌نامه‌ای مقدماتی با 62 گویه به‌دست آمد و پس از بازبینی تیم پژوهش، گویه‌هایی که هم‌پوشانی داشتند، حذف شدند و درنهایت، 54 گویه شناسایی گشت. در بخش دوم، به‌منظور کاهش تعداد گویه‌ها و شناسایی گویه‌های با ارتباط بیشتر‌‌ از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد که‌ با حذف هشت گویه‌، 46 گویه باقی ماند و در نه عامل اصلی قرار گرفت. در بخش سوم نیز روایی سازه و آزمون مدل پژوهش به روش حداقل مربعات جزئی جهت بررسی روایی سازۀ تحلیل عاملی تأییدی بررسی گردید و مشخص شد که مدل هشت عاملی نسبت به سایر مدل‌ها برازش بهتری دارد و هشت عامل اصلی با 43 سؤال به‌عنوان موانع ارتقای ورزشی زنان ورزشکار استان خوزستان به رده‌های بالای ورزشی شناسایی شدند که با توجه به رتبه‌بندی موانع با آزمون فریدمن، عامل برخورد جامعه با میانگین رتبه‌ای (37/5) در جایگاه اول و عوامل مدیریتی (25/5)، نابرابری جنسیتی در سازمان‌های ورزشی (23/5)، عوامل فنی (5)، حاکمیت روابط بر ضوابط در سازمان‌های ورزشی (87/4)، هزینه‌ها و آیندۀ شغلی (24/4)، تصور از جنسیت (25/3) و جنسیت و فرهنگ (80/2) در رتبه‌های دوم تا هشتم موانع جای گرفتند.