شناسایی عوامل چسبندگی درجدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و تعیین ارتباط حضور این عوامل با الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی

زمینه و اهداف: عوامل چسبندگی در باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین توسط ژن‌های خاصی کد می‌شوند که می‌توانند باکتری را در مسیر بیماری‌زایی تقویت بکنند. هدف از این پژوهش شناسایی عوامل چسبندگی در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و تعیین ارتباط حضور این عوامل با الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی است. مواد و روش کار: در یک مطالعه تحلیلی از مهرماه سال 1395 تا اردیبهشت سال 1396، 302 جدایه بالینی استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از تست‌های بیوشیمیایی اولیه شناسایی شدند. سپس، سویه‌های مقاوم به متی سیلین توسط روش‌های فنوتیپی تعیین شدند. برای شناسایی حضور ژن‌های کد کننده عوامل چسبندگی شامل bbp،can ،eno ،  .ebpSاز روش Multiplex PCR استفاده شد. همچنین، از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و آزمون تست کای-دو جهت تحلیل‌های آماری استفاده شد. یافته‌ها: از 302 جدایه بالینی استافیلوکوکوس اورئوس، جداشده از نمونه‌های مختلف زخم، خون، ادرار، تراشه، کاتتر، سواپ و بیماران سرپایی به دست آمد. از این میان، 123 جدایه دارای مقاومت به متی سیلین بودند. همچنین، مقاومت نسبت به اریترومایسین و پنی‌سیلین با 73/53 درصد و 75/1 درصد در بین جدایه ها، بیشترین فراوانی را داشتند. در استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین حضور ژن‌های عامل چسبندگی برای ژن bbp در 10 جدایه (6/89%)، cna در 6 جدایه (4/13%)، ژن  enoدر 28 جدایه (19/31%) و ebpS در 19 جدایه (13/1%) مشاهده شد. ارتباط معنی‌داری بین الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی و فروانی ژن‌های عامل چسبندگی مشاهده شد (P≤0.05). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، ارتباط معنی‌داری بین حضور گروه‌های ژنی عوامل چسبندگی و مقاومت به آنتی‌بیوتیک در جدایه های استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین مشاهده شد.