سینتیک پلیمرشدن توده گرمایی دمازیاد متیل‌ استیرن

فرضیه: مونومر متیل ‌‌استیرن از مشتقات استیرن است که از قرارگرفتن گروه متیل روی گروه بنزنی یا وینیلی به‌وجود می‌آید. پلی(‌متیل ‌استیرن) افزون بر خواص مشابه پلی‌استیرن دارای خواصی ویژه از جمله چگالی کمتر و دمای انتقال شیشه‌ای بیشتر نسبت به پلی‌استیرن است که محدوده دمای عملکری آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. دانش سینتیک پلیمرشدن امکان ایجاد ساختار پیچیده با روش‌های مختلف پلیمرشدن را می‌دهد. هدف اصلی این مقاله بررسی سینتیک پلیمرشدن رایکالی آزاد متیل ‌استیرن (%64 ایزومر متا و %36 پارامتیل ‌استیرن) با استفاده از مدل‌های مرتبه دوم و سوم و معادله‌های ممان در محدوده دمایی 140-80 درجه سلسیوس است.روش‌ها: پلیمرشدن توده گرمایی متیل ‌استیرن در محدوده‌ دمایی 140-80 درجه سلسیوس با روش آمپول انجام شد. درصد تبدیل نمونه‌ها با روش وزن‌سنجی و متوسط وزن مولکولی از آزمون سوانگاری ژل تراوشی (GPC) محاسبه شد. مدل‌سازی پلیمرشدن متیل ‌استیرن از حل معادله‌های ممان واکنش‌های موجود در پلیمرشدن با نرم‌افزار MATLAB، شبیه‌سازی شد. مدل‌های ارائه‌شده برای مرحله‌ آغاز پلیمرشدن شامل دو بخش شروع مرتبه سوم و دوم نسبت به مونومر بود.  یافته‌ها: نتایج نظری به‌دست‌آمده از هر دو روش آغاز، با نتایج تجربی به‌دست آمده با روش وزن‌سنجی انطباق قابل قبولی نشان داد. همچنین مشخص شد، مدل مرتبه‌ سوم نسبت به مرتبه دوم انطباق‌پذیری بهتری دارد. نتایج مشابهی برای مدل‌سازی متوسط‌های وزن مولکولی به‌دست آمد. مشخص شد، اثر ژل نسبت به انتقال به مونومر مؤثرتر بوده و این اثر بر متوسط وزنی وزن مولکولی بیشتر از متوسط عددی وزن مولکولی بوده است. از سوی دیگر، مدل پلیمرشدن ایده‌آل که شامل حذف اثر ژل و ثابت درنظرگرفتن ثابت‌های سرعت است، انطباق خوبی با نتایج تجربی نشان نداد.