سیاست خارجی آمریکا از کلینتون تا بوش؛ تداوم گفتمان رهبری جهان

تنها نکته مورد توافق میان همه تحلیلگران حوزه روابط بین الملل در مورد تحولات بین المللی سالهای پایانی و آغازین دو هزاره،در«دگرگونی بنیادین‌ جهان پس از فروپاشی شوروی»نمود می‌یابد؛تغییری که پیامد آن ظهور ایالات‌ متحده آمریکا به عنوان«تنها ابر قدرت»بازمانده از دوران جنگ سرد بود.قرار گرفتن ایالات متحده در رأس هرم چینش بازیگران بین المللی،بروز پیامدهای‌ رفتاری خاص را از سوی این کشور اجتناب‌ناپذیر ساخت.بدین‌ترتیب حکومت‌ در جهت بسط و نهادینه‌سازی هژمونی دستور کار واضح سیاست خارجی‌ آمریکا تعریف شد؛دستور کاری که در گذر زمان با توجه به محیط داخلی و فضای خارجی راهکارهای متناسبی را طلب می‌کند.گرچه در دوران کلینتون‌ دموکرات با وجود مشخص بودن هدف،اتفاق نظری در مورد این راهکارها حاصل نشد،اما حمله به نمادهای قدرت آمریکا و نه منابع آن در یازدهم‌ سپتامبر،«مقابله با تروریسم»را به اصل سامان‌بخش سیاست خارجی ایالات‌ متحده و در واقع اصل شکل‌دهنده نظام بین الملل در سالهای پیش رو بدل‌ ساخت؛عاملی منحصر به فرد برای ایجاد اجماع در حرکت به سمت هژمونی.