سنجش پایداری اجتماعی در بین محله‌های قدیم و جدید شهر یزد

در بستر افزایش توجهات بین­المللی به محیط زیست و مسائل مربوط به کیفیت زندگی، تلاش برای دستیابی به پایداری اجتماعی در بین محلات اهمیت ویژه­ای یافته است. در این میان، محله به عنوان مبنای فیزیکی –اجتماعی می­تواند نقش بسیار مهمی در زمینة پایداری شهرها ایفا کند. هدف این پژوهش بررسی عوامل مؤثر بر پایداری اجتماعی در بین محلات قدیم و جدید شهر یزد می­باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر از نوع پیمایشی و ابزار گردآوری داده­ها، پرسشنامه است. جامعة آماری پژوهش را شهروندان شهر یزد تشکیل داده و براساس فرمول کوکران تعداد 400 نفر به عنوان نمونه، به روش نمونه­گیری چند مرحله­ای انتخاب شده­اند. در مرحلة اول از روش نمونه­گیری خوشه­ای برای انتخاب محلات و در مرحلة دوم از نمونه­گیری سیستماتیک استفاده شده است. پس از جمع­آوری اطلاعات، داده­ها توسط نرم افزار Spss مورد پردازش قرار گرفته و میزان روایی از طریق آلفای کرونباخ به ­دست آمده است. یافته­ها نشان می­دهد مقایسة بین محلات قدیم، جدید و مجتمع­های مسکونی بیانگر این است که محلات قدیم ناپایدارتر و محلات جدید دارای پایداری بیشتری هستند. همچنین براساس نتایج رگرسیون از بین 8 متغیر مستقل وارد شده به معادلة رگرسیون، در محلات قدیم از جمله متغیرهای: رضایت از محله، رضایت از مسکن، مشارکت اجتماعی و سن، در محلات جدید متغیرهای: رضایت از محله، رضایت از مسکن و در بین مجتمع­های مسکونی متغیرهای: رضایت از محله، رضایت از مسکن در تبیین پایداری اجتماعی سهم بیشتری را ایفا می­کنند.