سنجش میزان تطابق توسعه شهر قزوین با سیاست‌های توسعه درونی شهر

توسعه درونی شهر (میان افزا) به زمین‌های خالی، کاربری­های منسوخ و ناسازگار و بافت فرسوده درون شهر و زیر ساخت‌ آنها، به عنوان سرمایه و فرصت‌هایی برای توسعه می‌نگرد که با رشد پیرامونی و پراکنده شهر از جریان توسعه بدور مانده‌است.  این شیوه با امکان افزایش جمعیت و کاربری­‌های مورد نیاز به منظور توازن سرانه­­های کاربری، سبب توسعه و ارتقاء تعاملات اجتماعی و سرمایه‌های محلات می‌گردد. پژوهش حاضر با دستیابی به شاخص‌هایی به بررسی  میزان تطابق توسعه شهر قزوین با رویکرد توسعه درونی پرداخته‌است.  آن گاه تأثیر هریک از شاخص‌ها و وضعیت آنها به لحاظ استفاده حداکثر از ظرفیت‌های توسعه درونی، با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی[1]مورد سنجش قرار گرفت. نتایج پژوهش گویای این امر است که در توسعه شهر قزوین اگرچه امکان توسعه از درون وجود دارد، از ظرفیت‌های  یاد شده در توسعه درونی شهر به خوبی بهره گرفته نشده‌است.