سنجش درجه توسعه یافتگی اقتصادی- اجتماعی در مناطق بیابانی (مطالعه موردی: منطقه آب جاغ‌جاغ، سمیرم)

تحقق برنامه­های مدیریتی در یک منطقه بدون توجه به مسایل اقتصادی – اجتماعی نه تنها نتایج مطلوبی را به همراه ندارد بلکه اثرات منفی آن به مراتب بیشتر خواهد بود. برای تخصیص اعتبارات و منابع میان این مناطق، شناسایی جایگاه و رتبه مناطق از نظر برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. جهت رتبه‌بندی، بر اساس کلیه شاخص‌ها روش‌های متفاوتی وجود دارد که الزاماً جواب‌های یکسانی را در پی ندارد. در میان روش‌های گوناگون، روش‌های تاکسونومی عددی که با تلفیق نمودن شاخص‌های مختلف توسعه، جهت تعیین درجه توسعه یافتگی منطقه آب جاغ‌جاغ استفاده شد. نتایج این تحقیق مشخص می‌سازد که هر منطقه می‌تواند در عوامل مختلف دارای رتبه‌بندی‌هایی به غیر از رتبه کل باشد. اولین رتبه مربوط به منطقه شهری، رتبه دوم مربوط به منطقه عشایرنشین و رتبه سوم به مناطق روستایی تعلق گرفته است. این رتبه‌بندی‌ها می‌تواند به‌عنوان یک پایه و مبنا جهت برنامه‌ریزی مناطق در نظر گرفته شود.