سنجش آمادگی دانشگاه علوم پزشکی ایران برای تبدیل شدن به سازمانی یادگیرنده

یادگیری سازمانی و به تبع آن ایجاد سازمان یادگیرنده، پدیده‏ای نو و جدید باعث تحولات عمده در هر سازمان می‏شود که در سه دهۀ اخیر مطرح شده است. از عوامل عمدۀ موفقیت در سازمان‏های امروزی استقرار ویژگی‏های یادگیری در سازمان‏های یادگیرنده است. هدف این پژوهش، سنجش وضعیت آمادگی دانشگاه علوم پزشکی ایران برای تبدیل شدن به سازمانی یادگیرنده بر اساس عوامل پنج‏گانۀ مدل سیستمی مارکوارت است. پژوهش از نوع توصیفی پیمایشی و ابزار گردآوری داده‏های آن، پرسشنامۀ مارکوارت است. با توجه به وسیع بودن جامعۀ آماری (1428 نفر)، 137 نفر از کارکنان بر اساس روش نمونه‏گیری تصادفی طبقه‏بندی‌شده انتخاب شدند. پرسشنامه میان مدیران، اعضای هیئت علمی و کارشناسان دانشگاه توزیع شد. برای تحلیل داده‏های جمعیت‌شناختی پژوهش از آمار توصیفی و برای آزمون فرضیه‏ها از آمار استنباطی استفاده می‏شود. نتایج تحقیق نشان می‏دهد که میزان آمادگی بر پایۀ سه مولفۀ پویایی یادگیری (با میانگین 64/2)، فنّاوری (با میانگین 80/2) و توانمندسازی افراد (با میانگین 72/2) است و دو مؤلفه مدیریت دانش با میانگین (01/3) و تحول سازمانی (با میانگین 72/2) است؛ بنابراین، فرضیه‏های پنج‏گانۀ تحقیق در سطح معناداری پنج درصد پذیرفته نشد؛ از این رو، دانشگاه علوم پزشکی ایران که مسئولیت آموزشی و یاددهندگی دارد، در حال حاضر، از لحاظ سازمانی، ویژگی‏های سازمان یادگیرنده را ندارد و میزان آمادگی آن برای تبدیل شدن به سازمان یادگیرنده ضعیف است.