سازکار ارزیابی بیرونی برنامه های آموزش مهندسی ایران

در یکی دو دهۀ گذشته نهضتی جهانی برای بازنگری آموزش مهندسی، ارزشیابی نتایج آن و ایجاد همگرایی بین ارزشیابیهای صورت گرفته در کشورهای مختلف ایجاد شده است. اصل مورد توافق در تقریباً همۀ این بررسیها برداشتن تمرکز از ورودیهای آموزش (آنچه دانشگاه عرضه می‌کند) و تمرکز آن بر‌ خروجیها (آنچه دانشجویان کسب کرده‌اند) بوده است. بدین منظور، حداقل دستاوردهای مورد انتظار از یک دانش‌آموختۀ مهندسی تعیین شده است. توافق در باره دستاوردهای پایۀ آموزش مهندسی، زمینۀ لازم را برای دستیابی به الگوی یکنواخت ارزشیابی این برنامه‌ها در سطح بین‌المللی فراهم کرده است. ارزشیابی آموزش مهندسی معمولاً در دو مرحله ارزیابی درونی و بیرونی صورت می‌گیرد. ارزیابی درونی را خود مراکز آموزشی و ارزیابی بیرونی را مؤسسات مستقل ملی انجام می‌دهند. ارزیابی بیرونی زمانی موفق است که بر مبنای استانداردی مشخص و به صورتی یکنواخت و بی‌نظر انجام شود تا نتایج آن بتواند مورد تأیید همه طرفهای ذی‌نفع قرارگیرد. به‌دنبال تأسیس مؤسسه ارزشیابی آموزش مهندسی ایران در سال 1390، فرایند ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی کشور تهیه شد. در این مقاله سازکار طراحی شده برای ارزیابی بیرونی برنامه‌های آموزش مهندسی کشور عرضه شده است.