راه‌های ارتباطی خشکی در دوره هخامنشی

با شکل‌گیری شاهنشاهی هخامنشی (559 تا 331 ق.م)، مناطق وسیعی با مردمان و آداب و سنن مختلف تحت فرمان ایران قرار گرفتند. اداره این مناطق مختلف نیازمند راه‌های ارتباطی مجهز و فراوانی بود تا دسترسی به همه قلمرو شاهنشاهی را آسان کند. به دنبال تثبیت اوضاع داخلی و برای دستیابی به این هدف، هخامنشیان راه‌های پیشین را بازسازی و راه‌های جدیدی نیز تأسیس کردند. با احداث پل‌های موقتی و دائمی، رودخانه‌ها و تنگه‌ها را نیز آماده عبور و مرور کردند. آن‌ها برای رفاه حال مسافران، در این راه‌ها ایستگاه‌های متعددی بنا کردند که در آن‌ها غذا، آب، اسب و امکانات دیگری فراهم شده بود تا مسافران خسته را به‌واسطه این امکانات تسکین دهند. در این راه‌ها، افراد نظامی نیز حضور داشتند تا امنیت عبور و مرور را فراهم کنند. راه‌های اصلی که به جاده‌های شاهی معروف بودند، تمامی پایتخت‌ها و مراکز مهم شاهنشاهی را به هم وصل می‌کردند. راه‌های فرعی بسیاری نیز وجود داشت که ارتباط دیگر مناطق را با مراکز اصلی برقرار می‌کرد. در این پژوهش سعی شده‌است تا با استفاده از اطلاعات دست اول و با بهره‌گیری از روش توصیفی‌تحلیلی، شبکه راه‌های دوره هخامنشی ترسیم و بازیابی شده و نحوه تعمیر و نگهداری آن‌ها بیان شود.