رادیو و مفهومِ «اراده» برای خلقِ «حرکت»؛ یک چالشِ معنایی

«رادیو» به مثابة یک رسانة «حسی ـ شنیداری» به خواست و ارادة تام وابسته است و نه خواست و ارادة ناقص. این «اراده» (Will) گاه به دلیل جبر سازمانی از سوی «مدیر رسانه» به منظور طرح یک برنامه اثرگذار و گاه از سوی «برنامه ساز» یا فاعلِ رسانه‌ای به نیّت «نفوذ در مخاطب» برای تحریک و برانگیختگیِ او به کار می‌آید. این مقاله، در هدف بنیادی خود بر آن است تا مفهوم «اراده» را به لحاظ «فلسفی‌ ‌ـ روان‌شناختی» بکاود و از پرتو چنین رویکردی راه‌کارهایی را برای خلقِ «حرکت» (Motion) در این رسانه ارائه دهد. بنابراین، نخست از «اراده» و ابعاد معناییِ آن سخن می‌رانیم و سپس، به وجوه «عینی و ذهنیِ» آن نظر می‌افکنیم و در پایان به این نتیجه می‌رسیم که هر حرکتی در رسانه رادیو ـ به ‌ویژه، حرکت‌های خودآگاهانه‌ ـ نیازمند ارادة معطوف به «اختیار جمعی»ست و نه «جبر زمانی» یا «مکانی».