رابطه مهارت‏های ارتباطی با اثربخشی اعضای هیأت‎علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور

هدف این پژوهش بررسی رایطه مهارت‏های ارتباطی با اثربخشی اعضاء هیأت‏ علمی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بوده که به روش پیمایشی انجام شد. نمونه آماری برابر با جامعه آماری (80 عضو هیأت ‎علمی) بود. ابزار اندازه‎گیری، پرسشنامه‎های ‏استاندارد مهارت‎های ‎ارتباطی بارتون‎جی (1990) و اثربخشی سازمانی حمیدی (1382) بودند که ضمن تأیید روایی (صوری و منطقی)، پایایی از روش ضریب آلفای کرونباخ برای هر کدام از پرسشنامه‎ها به ترتیب (84/0، 82/0) محاسبه شد. از آمار ‏استنباطی (کولموگروف –اسمیرنوف، تحلیل همبستگی، تحلیل رگرسیون چندگانه، آزمون t تک نمونه‎ای، t مستقل و فریدمن) به منظور بررسی فرضیه پژوهش استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که ارتباط بین‏ مهارت‏های ارتباطی و اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< معنادار به دست آمده است (241/0r= و 048/0P=). همچنین نتایج آزمون همبستگی حکایت از ارتباط معنادار بین مهارت‎های ارتباطی و مؤلفه‎های اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< است: انگیزش کاری (249/0r= و 041/0P=)، تعهد سازمانی (257/0r= و 035/0P=)، میزان مقاومت منفی در برابر تغییرات (254/0r=- و 037/0P=) و بهبود کیفیت (242/0r= و 047/0P=). با توجه به نتایج پژوهش، مسئولان دانشگاه باید مهارت‏های ارتباطی اعضاء هیأت علمی را به ‎عنوان یک متغیر میانجی مؤثر در بالا بردن اثربخشی مورد توجه قرار دهند؛ چرا که اعضاء هیأت‎ علمی دانشگاه‎ها از سویی مسئولین تولید و گسترش دانش و فناوری بوده و نیز در جایگاه مدرس، تربیت و آموزش نیروهای متخصص جامعه را بر عهده دارند و به‎طور کلی به ‏عنوان جهت‏دهندگان توسعه در ابعاد مختلف آن، از پایگاه و منزلت ویژه‎ای برخوردار هستند؛ لذا این توجه می‎تواند منجر به دستیابی بهتر و بیشتر دانشگاه و بالاخص گروه تربیت بدنی به بخشی از اهداف از قبل تعیین شده‎ آن شود.