رابطه دینداری با رضایت از زندگی و شادکامی دختران دانش آموز

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه دینداری با رضایت از زندگی و شادکامی در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه می باشد. روش پژوهش از نوع همبستگی است . بدین منظور 200 دانش آموز از مقطع متوسطه در پایه های دوم، سوم و پیش دانشگاهی شهر سجاسرود استان زنجان به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شدند و با پرسشنامه های دینداری، رضایت از زندگی و شادکامی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین دینداری و رضایت از زندگی، همچنین دینداری و شادکامی در سطح 05/0P< رابطه مثبت و معنادار حاکم است. به بیان دیگر هر اندازه نمره دینداری افراد بالاتر باشد، به همان اندازه از رضایتمندی از زندگی و شادکامی بیشتری بهره مندند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که دینداری پیش بینی کننده معناداری برای رضایت از زندگی و شادکامی می باشد. در مجموع می توان نتیجه گیری کرد که دینداری کارکرد مثبتی در مسائل روان شناختی دانش آموزان دارد.