رابطه تعارض والدـ نوجوان و سازگاری تحصیلی در نوجوانان: نقش واسطه ای راهبردهای حل تعارض

این پژوهش با هدف تعیین نقش واسطه‌ای راهبردهای حل تعارض بین‌فردی در رابطه تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر انجام شد. در یک طرح همبستگی، 248 دانش‌آموز پسر به فرم نوجوان پرسشنامه سنجش تعارض والد‌ـ نوجوانان (اسدی یونسی، مظاهری، شهیدی، طهماسیان و فیاض‌بخش، 1390)، سیاهه سبک حل تعارض (کاردک، 1994) و سیاهه سازگاری دانش‌آموزان (سینها و سینگ، 1993) پاسخ دادند. به‌منظور آزمون روابط ساختاری در مدل پیشنهادی از روش آماری مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل واسطه‌ای نسبی راهبردهای انطباقی و غیرانطباقی حل تعارض بین‌فردی در رابطه بین تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاری تحصیلی در دانش‌آموزان پسر با داده‌ها برازش مطلوبی دارد. افزون بر آن، نتایج نشان داد که در مدل مفروض، تمامی وزن‌های رگرسیونی از لحاظ آماری معنادار بودند و متغیرهای پیش‌بینِ تعارض والد‌ـ نوجوان و راهبردهای حل تعارض، 65 درصد از واریانس نمرات متغیر سازگاری تحصیلی را تبیین کردند. نتایج با تأکید بر نقش کیفیت تعامل‌های درون‌فردی در بافت خانواده نشان داد که بخشی از پراکندگی بین قلمروهای مفهومی تعارض والد‌ـ نوجوان و سازگاری تحصیلی از طریق تغییر نمرات راهبردهای حل تعارض‌های بین‌فردی قابل تبیین است.