دمی با نامة نامی: معرفی، تصحیح، و نسخه‌‌شناسی منشآت خواندمیر

غیاث‌الدین بن همام‌الدین معروف به «خواندمیر»، مورّخ، منشی، شاعر، و نویسندۀ عصر تیموری، نوۀ دختری «میرخواند»، مؤلف کتاب روضة‌الصفا، است. نامة نامی ترسّل منشیانه‌ای است زیبا و خواندنی با نثری آمیخته به نظم، شامل دیباچه، نُه فصل، و هر فصل شامل چندین بخش که در نسخ موجود با نام سطر و لفظ تقسیم گردید. خواندمیر این نامه‌‌ها را در چهل‌ و ‌شش یا چهل ‌و هفت ‌سالگی، یعنی 925 یا 927 قمری، زمانی که مقیم هرات بود، برای اشخاص دیوانی ‌ـ اعم از طبقات اعلی و اشراف ـ و طبقات عمومی جامعه به مناسبت‌های مختلف به نگارش درآورده است. نامة نامی بر اساس شش نسخه تصحیح شده است. نسخة اساس، به شمارة 3411 متعلق به کتابخانة مرکزی دانشگاه تهران، با قدمت بسیار، غلط کم‌تری داشت. نامة نامی، این اثر گران‌قدر، به واسطة امتیازاتی همچون شیوایی نامه‌ها و داشتن اطلاعاتی دربارة علایم و اصطلاحات نگارشی تصحیح شد. این کتاب از منظر تاریخی نیز در روشن‌کردن زوایای تاریک تاریخ عصر تیموری و صفوی و نام‌بردن از اشخاصی همچون سلطان‌حسین بایقرا و فرزندان او و کمال‌الدین بهزاد برای پژوهشگران حائز اهمیت خاصی است.