خاستگاه آینده‌نگاری و جایگاه آن در سیاستگذاری بخش عمومی

آینده، نامعین و سرشار از عدم قطعیت‌های عمیق و رویدادها و اتفاق‌های غیرمنتظره و شگفتی‌ساز است. این امر در برنامه­ها و سیاست­های بخش عمومی که دارای حجم، اثر و پیچیدگی بیشتر بوده و افق زمانی بالاتری دارند، از شدت و حساسیت بیشتری نیز برخوردار می­گردد و تلاش سیاستگذاران و برنامه­ریزان همواره بر این است که تا حد ممکن بتوانند در تصمیمات و اقدامات خود، پیش تدبیری­های لازم را برای برخورد با عدم قطعیت­ها و رخدادهای احتمالی صورت دهند. در این میان، آینده‌نگاری به عنوان حوزه­ای که از نظر تبارشناسی خاستگاه تاریخی آن به اتفاقات پس از جنگ دوم جهانی بازگشته، با ترکیب علم و هنر به عنوان تجربه فرارشته­ای عمل کرده و از ترکیب حوزه­های آینده پژوهی، برنامه­ریزی راهبردی و توسعه سیاست شکل یافته است، می­تواند به عنوان ابزاری موثر در دست دولتمردان و سیاستگذاران در زمینه برنامه­ریزی پابرجا، شبکه­سازی و ایجاد تعهد در میان ذینفعان و پابرجایی و موفقیت سیاستها مورد استفاده قرار گیرد. آینده نگاری می­تواند کارکردهای اطلاع رسانی سیاست، مشاوره سیاستی و تسهیل کننده سیاست را بر عهده داشته باشد. همچنین، آینده نگاری می­تواند در مسائل و موضوعات بین­المللی و جهانی نیز به عنوان ابزاری کارآمد مد نظر قرار گیرد و تجربه کشورها و سازمانهای بین المللی موید این موضوع است.