حیات رو به افول آبادی‌های پایدار شهر یزد

واژه پایداری مفاهیم متعدد و گسترده‌ای را به ذهن متبادر می‌سازد و بر همگان مسلم است که رسیدن به یک وضعیت پایدار از یک طرف و حفظ آن از طرف دیگر کاری بس دشوار و زمان بر می‌باشد. افراد و ارگان‌های زیادی در جهت تفاهم بر روی ایده پایداری، تبیین و تعریف این واژه، بسط و توسعه و به مرحله عمل در‌آوردن آن تلاش کرده و می‌کنند. در مقابل این تلاش‌ها آنچه کمتر به آن پرداخته شده و در برخی موارد از دیده‌ها پنهان مانده این است که شرط پایدار ماندن یک پدیده، حفظ، کنترل و نظارت بر تغییر و تحولات انجام شده و عوامل تاثیرگذار بر آن است که هم می‌تواند از جانب خود آن پدیده و یا از جانب محیط پیرامون اعمال گردد. متاسفانه همین غفلت باعث شده است آبادی‌ها که کانون‌های زیستی با ساختار اقتصادی، کالبدی و اجتماعی-فرهنگی منسجم بودند و شکل‌گیری آنها در جهت ایجاد هماهنگی و تعادل بین محیط مصنوع، طبیعی و نیازهای انسان بوده و به عنوان محیط‌های زیستی پایدار شناخته می‌شدند به مرور زمان ویژگی‌های مثبت خود را از دست داده و دیگر امتیازی خاص که آنها را متمایز یا برجسته کند در آنها وجود نداشته باشد و برخی سرانجام به جایی برسند که به یک مخروبه تبدیل شوند. این سیر نزولی با گذشت زمان و پیچیده شدن روابط و عوامل، فزونی یافته و تحولات منفی زیادی را از ابعاد مختلف اجتماعی- فرهنگی، کالبدی، اقتصادی و .... شامل شده است. این مقاله یادآوری و هشداری است جهت حفظ سرمایه‌هایی که برای دستیابی و داشتن بخش کوچکی از آنها بهای زیاد، تلاش فوق العاده و زمان طولانی لازم است.