حیاة الشیخ حسین نجف التبریزی النجفی العلمیة والأدبیة

   به راستی که شعر دارای اهمیت فراوانی در ثبت بسیاری از حوادث تاریخی و رویدادهای مهم است و از قدیم چنین گفته شده است که: «شعر دیوان عرب است». شاعران، گذشته قوم وجنگ‌ها و افتخاراتشان را با آن ثبت می‌کردند. و ناگفته نماند که خداوند تعالی در کتاب کریمش به شاعران اشاره و آنها را با اوصافی نیکو و غیر آن از خوهای بد معرفی کرده است. و به راستی که اهل بیت علیهم السلام شیعیان و دوستدارانشان را به سرودن شعر در موردشان تشویق کرده‌اند، و احادیث بسیاری از ایشان روایت شده  که به این امر و آنچه که در آن از خیر و پاداش است تشویق می کند. از این رو بسیاری از مردم به سرودن شعر در مورد اهل بیت علیهم السلام همت گمارده‌اند، و از جمله آنان فقیهان امتند همان کسانی که برای باقی ماندن آثار اهل بیت علیهم السلام  و جاودانه ماندن یادشان اهتمام بسیاری به شعر متعهد دارند. از جمله ایشان شیخ حسین نجف تبریزی نجفی می‌باشد که عشق پاکش به اهل بیت علیهم السلام او را بر آن داشته که برایشان دیوان شعری بسراید که آن را با مداد قلب و سرشک دیدگان نوشته است .  آنچه که در این بررسی برای ما اهمیت دارد بعد از آنکه مختصری از زندگی شاعر را بیان کردیم، پرتوافکنی بر خصایص فنی و موضوعی و عناصر ادبی در اشعار شاعر می‌باشد. و در این مسیر به شیوه وصفی-تحلیلی به بررسی زندگی شاعر و زوایای شعر او پرداختیم. این پژوهش نتائج مهمی به بار آروده است، از جمله: شاعر در منهج ادبی خود برای جنبه اعتقادی اهمیت بسیاری قائل شده است. او ادب خویش را در راه خدمت به دین و نشر فرهنگ اسلامی و معارف اهل بین علیهم السلام به کار گرفته و اندیشه‌های خود را با تصویری آشکار بیان داشته است. او همچنین وقائع را با امانت تمام بیان می دارد. شاعر در زبان خود به انتخاب الفاظ ساده و متداول همت گمارده است. خلاصه اینکه او توانسته است در راه احیای میراث اسلامی و حفظ ارزش‌های اسلامی گام ارزشمندی بردارد و در این راه موفق بوده است.