حقوق نیروهای امدادی در مخاصمات مسلحانه با نگرشی در فقه امامیه ، ایران و حقوق بین الملل

جنگ و مخاصمات مسلحانه از پیشینه ای طولانی برخوردار است و در هر دوره بنابر اقتضای زمان سعی شده با وضع مقررات، اثرات زیانبار آن نسبت به غیرنظامیان کاهش یابد. نیروهای امدادرسان و پزشکانی که در طول مخاصمه حضور مستقیم یا غیرمستقیم در جهت یاری و امدادرسانی به قربانیان جنگی دارند، در زمره غیرنظامیان قرار می گیرند. امدادگران به عنوان یکی از گروه های تحت حمایت کنوانسیون های ژنو قرار دارند. مقررات مندرج در چهارمین کنواسیون ژنو کشورهای امضاکننده را متعهد می نماید که زخمی های جنگی، بیماران، کارکنان بخش پزشکی، آمبولانس ها و بیمارستان ها را مورد تعرض قرار ندهند. در سال ۱۹۴۹ میلادی این پیمان در شهر ژنو به امضا رسید و تا به امروز اعتبار خود را حفظ کرده است. کنوانسیون ژنو با سه پروتکل الحاقی در سالهای۱۹۷۷ و ۲۰۰۵میلادی تکمیل شد. همچنین کنوانسیون ژنو محدوده کار سازمان صلیب سرخ جهانی را تعیین می کند. این اقدامات شامل بازدید از اسرای جنگی و تحویل کمکهای امدادی به ساکنان مناطق جنگی می شود. مداقه در قرآن کریم، سنت پیامبر (ص) و ائمه اطهار و آرای فقها موید سابقه ای دیرینه بر اصول حاکم بر معاهدات مزبور در حقوق اسلام می باشد.